Bu Sabah Yağmur Var Lizbon'da....

Güne yağmurun sesiyle uyandım. Çift cam pimapen'e ne kadar alışmış olduğumu farkettirdi yeni odam bana. Oysa ki İstanbul'daki evim de anacaddeye bakıyordu. Meğer ben uyurken hiç araba sesi duymazmışım. Burda bırakın araba sesini yağmurun sesi bile insanı uyandırmaya yetiyor. Yanlış anlaşılmasın şikayetçi değilim. Cadde ve doğa sesleri dışında bu yurtta pek ses yok. Dersler haftaya başlayacağı için hala boş odalar var. Ben bir binanın 2. katındaki dairelerden birinin bir odasında kalıyorum. Burası bizim devlet yurtlarındansa benim 4 sene yaşadığım Beytepe öğrenci evlerine benziyor. Tabii biraz daha az lüksü. Şimdilik 2 derdim var. Tuvalet banyonun ortak olması ve 11 kişi tarafından kullanılması, diğeri de tencere tava vb. esyalarım olmadığı için yemek yapma olayına henüz girememiş olmam. Neyse daha 3. günüm. Aç değilim açıkta değilim.


Uçağım 10.35te İstanbul'dan havalandı. Bu sefer şehrimden ayrılmak bana çok daha zor geldi. Arkamda bırakmak istemediğim şeyler geldi aklıma hep. 5 aylık maceranın ilk dakikalarında gözlerim nemli bindim uçağa. Yolculuk yaklaşık 4,5 saat sürdü. Uçakta Just My Luck diye tam benim sevdiğim gibi bir film vardı. Onu izlerken yolculuk nasıl geçti anlamadım. Lizbon'a indiğimde beni arkadaşımın kız arkadaşı karşıladı. İyi ki gelmiş. Hayatımı o kadar kolaylaştırdı ki anlatamam. Arabasına attık eşyaları doğru üniversitenin sosyal işler ofisine. Yurt kaydı yaptırmak için gittik. İşlem için girmeden sıra numarası aldık. Elimizdeki numara 28 di, ekran ise 50 küsürlü bi rakam gösteriyordu. Allahtan millet numaralarını alıp gitmiş, 1 saat falan sıra beklemeden işlemlerimiz yapıldı, tabii bunda erasmus öğrencisi olmam fayda sağladı çünkü 13 kişi varken önümde, bir kadın geldi ve erasmus öğrencisi olduğumu duyunca hemen işlerim halloldu. Yanımda arkadaşım olmasa tabii ne olurdu bilemicem, okulda resmi işlerle uğraşanlar genelde sadece portekizce konuşuyor ve ben konuşulanları hiç anlamıyorum. Kafamda bir sürü j ve ş harfi dolandı durdu... İspanyolca'nın gözünün çapağını yiyim dedim içimden.
Kalacağım yurdun adresini alıp arabayla yola çıktık. Bu arada yurdun günlüğü 2.46 euro :) Yurdun olduğu bölge zengin bir bölge sayılırmış. 2 sokak paralelde 2 tane 5 yıldızlı otel var. yaklaşık 500mt ötede de Akmerkez'in bir iki boy küçüğü bir alışveriş merkezi var. Okula metro ile ulaşım kolay. Yaklaşık 10dk. yürüyerek Marques de Pombal'den metroya biniyorum 6 durak sonra Üniversite şehrindeyim. Size yukarda biraz yurttan ve odamdan bahsetmiştim. Yukardaki resim odamın manzarası. Doğal bir otopark gibi görünüyor. Bu resim de odamın resmi.
Odama ilk gün yerleştim ve çabuk benimsedim. 1 tane de oda arkadaşım olacak. Öğrendiğime göre adı Ana-Cristina. Tahminime göre Angola asıllı. Henüz kendisiyle tanışmadık. Ama eşyaları odada. 1 tane 33 ekran TV, 1 tane tek kasetli-cdli müzik seti. Bir de dosyasından edebiyat fakültesinde okuduğunu anladım. Sanırım en geç Pazar günü gelmiş olur. Dolabında aşağıdaki resim asılı. Sanırım onun resmi.





Katta şimdilik muhabbet ettiğim 1 kız var. Adı İloida. Kendisi okulu bitirmiş. Batı dilleri mezunu. Angola asıllı. Saolsun onun sayesinde şu anda internete bağlanıyorum :) O olmasaydı odada wireless oldugundan da wireless ayarlarının nasıl olması gerektiğinden de haberim olmayacaktı. Bilhare onun da fotosunu çekip bloga yapıştırırım.

İkinci gün okula gittim. Kayıt, ders seçimin gibi bürokratik işlerle uğraştım tüm gün. Hem öğrenci destek sorumlusu hem de erasmus koordinatörü çok sıcak kanlı insanlardı. Öğrenci birliğinden de Margarita die bi kız bana çok yardımcı oldu.
Neyse okul maceralarımı bir sonraki posta bırakıyorum...
Beni izlemeye devam edin...